روان نیوز

بیماری روانی در اورژانس بیمارستان: رابطه بین اورژانس و اسکیزوفرنی (یا مبتلایان به بیماری روانی جدی) پیچیده است و اغلب منجر به پیامدهای نامطلوب می شود.

فقط بیمارانی که تحت سایکوز کامل دریچه گاز هستند در اورژانس قرار می‌گیرند و آن‌هایی که به اندازه کافی آگاه هستند که در مورد مراقبت از خود تصمیم بگیرند، به هر قیمتی از آن اجتناب می‌کنند.

در طی یک سفر به اورژانس برای واکنش های آلرژیک، و پس از تزریق محلول نمکی از طریق IV، من بلافاصله شروع به توهم کردم. سپس سایرعلائم من را از جمله فلاش بک های PTSD، حملات پانیک و اشک  را تحریک کرد. چیزی که به عنوان یک اطمینان دوستانه از سوی کارکنان )EMTاورژانس) آغاز شد به یک نتیجه ناگوار تبدیل شد. من به عنوان یک بیمار قابل اعتماد بستری شدم، اما پس از آن شروع به تبدیل شدن به یک ریسک معمولی روانپزشکی کردم.

روان پریشی من کنترل کاملی بر من داشت. من فریاد زدم و از کارکنان انتقاد کردم و از یک درمانگر پتوهای گرم در خواست کردم و از یک درمانگر دیگر خواستم که با انجام تمرینات تنفسی به من کمک کند، اما فایده ای نداشت. کارکنان وارد شدند و تهدید کردند که اگر “آرام نشم و به ما نگویید چه مشکلی دارید، مرا در بخش روانپزشکی بستری خواهند کرد.” در نتیجه ایمانم را به تیم پزشکی از دست دادم و پنج ساعت در محل نگه داشته شدم تا اینکه پدرم به عنوان مدافع ترخیص من آمد.

اورژانس یک مکان شلوغ است و در حالی که زمانی از پزشکان متنفر بودم و فکر می‌کردم که برای گرفتن من آمده‌اند، با توجه به اینکه دو تن از پسرعموهایم پزشک و پرستار اورژانس هستند، یاد گرفته‌ام که نسبت به همه افراد محیط دلسوزی داشته باشم .(بیماری روانی در اورژانس بیمارستان)

آنها اغلب از من می پرسند که در مورد بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی چه باید کرد؟ می گویند کسانی که در اورژانس بستری شده اند با من فرق دارند. یکی از پسرعموها گفت: “ما بدترین ها را می بینیم.” استراتژی‌هایی که روی من کار می‌کنند روی بیماران اسکیزوفرنی کار نمی‌کنند. پسرعموی پزشک من حتی سعی کرد از بیمار بخواهد که پنج چیز در اتاق را به عنوان یک استراتژی زمینی که من اغلب برای کمک به PTSD(استرس پس از سانحه) استفاده می کنم، نام برد. قابل پیش بینی بود که هیچ کاری نکرد.

کارکنان اورژانس اغلب با سوء استفاده، تهدید به فرار و خشونت از جانب بیمار مواجه می شوند که نیاز به آرامبخش دارد. مطالعات کیفی که دیدگاه‌های پرستاران بیماران روانی را در اورژانس جمع‌آوری کرده است، در شرق آسیا و فرهنگ‌های غربی، با مضامین مشترک انجام شده است.

نگاهی به مطالعات انجام شده

مطالعه در تایوان سال2020

مطالعه ای که توسط محققان در تایوان در سال 2020 انجام شد، یک نظرسنجی کیفی از 14 پرستار در مورد آنچه در ذهن پرستاران اورژانس می گذرد، انجام داد. آنها دریافتند که پرستاران ممکن است نسبت به بیماران روان پریشی احساس غیرقابل اعتماد کنند و به عنوان مثال، سابقه خشونت قبلی را دلیلی برای بی اعتمادی به درمان بیمارانی ذکر کردند که ممکن است در حین تزریق سوزن به پرستاران حمله کنند.

یکی از پرستاران احساس تنهایی و گوشه گیری از پزشکان را توصیف کرد. یکی از شرکت‌کنندگان گفت: «وقتی حمله‌ای در بیماران روان‌پزشکی اتفاق می‌افتد، فقط پرستاران پیش قدم می‌شوند. “محافظان امنیتی پس از جستجوی حمایت می‌رسند و اغلب در حاشیه هستند در حالی که پرستاران جلوی بیماران را نگه می‌دارند.”

حتی تلاش برای صحبت آرام با استفاده از رویکرد درمانی ممکن است روی بیماران روانپزشکی کارساز نباشد. یکی از شرکت‌کنندگان گفت: «می‌ترسم حرف‌هایم باعث عصبانیت بیمار شود». وقتی با بیماران مبتلا به افسردگی صحبت می‌کنم که چرا می‌خواهند به خودشان صدمه بزنند، آنها صحبت می‌کنند، اما می‌گویند که من نمی‌فهمم و شروع به گریه می‌کنم. بنابراین من اعتماد به نفس ندارم.

گاهی پرستاران به بیمارانی که می گویند فقط برای فرار از دستشویی نیاز دارند اعتماد ندارند. در نتیجه، پرستاران به بیمارانی که با بیماری‌های روانی جدی وارد می‌شوند اعتماد ندارند.(بیماری روانی در اورژانس بیمارستان)

مطالعه کیفی درسوئد سال2020

یک مطالعه کیفی مشابه در سال 2020 در سوئد انجام شد و داده هایی را در مورد تجربه پرستاران در محیط اورژانس جمع آوری کرد.

همان بی اعتمادی در سوئد به نظر می رسد که در مطالعه تایوان، با یکی از شرکت کنندگان اظهار داشت: “دانستن اینکه چه چیزی درست است یا نه واقعا دشوار می شود.”

یکی از پرستاران متوجه شد که:

این بیمار باید فردی آرام و با اعتماد به نفس داشته باشد که به او اعتماد دارد.» تا به طور مؤثر با بیمار کار کند. متأسفانه کارکنان فقط «زمان کوتاهی برای ایجاد اعتماد دارند. چیزی که [بیمار] به آن نیاز دارد تقریباً چند آغوش باز و یک فرد با اعتماد به نفس است که می تواند پذیرا باشد و به او بگوید “من احساس تو را می بینم و می دانم که حالت خوب نیست.”

نتایج مطالعات و تحقیقات

نتایج نشان داد که پرستاران برای رسیدگی به تشخیص‌های روانپزشکی مجهز نیستند و اغلب مسئولیت را به متخصصانی که می‌توانند هر بیمار را برای اختلال منحصر به فرد خود درمان کنند، موکول می‌کنند.

به طور کلی، پرستاران از درمان بیماران مبتلا به بیماری روانی احساس ناامیدی می کنند. اغلب تشخیص‌های آن‌ها بهترین کانال ارتباطی را دریافت می‌کنند و بیماران به پیشنهادات درمانی و گفتگوهای پیشنهادی کارکنان پاسخ نمی‌دهند. گفتگوهای بی‌شماری در دنیا در گروه‌های حمایتی و محیط‌های بالینی به من اطلاع داده است که بیماران هنگام درمان بیماری خود نیز نسبت به کارکنان بیمارستان بی‌اعتماد هستند.

بیمارانی که در اورژانس مراجعه می‌کنند، جمعیتی منتخب هستند که معمولاً شامل شدیدترین موارد می‌شوند. کسانی که به دنبال بستری شدن در بیمارستان هستند، قبلاً اقدام به خودکشی کرده‌اند، خشونت‌آمیز شده‌اند و اساساً در میانه مرحله تشخیص داده‌شده خود هستند.

از تجربه من، این اپیزودها به سادگی همان اپیزود هستند. هنگامی که آنها رخ می دهند، توانایی بیمار برای فکر کردن و برقراری ارتباط واضح را محاصره می کنند. و درمان و برقراری ارتباط با بیماران روانپزشکی را دشوار می کنند. زمانی که بیماران دچار روان پریشی یا شیدایی نمی شوند. می توانند در مورد برنامه های عمل معقول تری بحث کنند، اما این اغلب مستلزم یک دوره انتظار برای از بین رفتن دوره است. بهبودی پس از یک سفر به اتاق اورژانس ممکن است چند روز طول بکشد زیرا می تواند به اندازه یک قسمت آسیب زا باشد.

بازسازی رویکرد آموزش کارکنان اورژانس

در حالی که هیچ برنامه صنعتی برای راه حل وجود ندارد. شاید زمان آن فرا رسیده است که به عنوان یک جامعه رویکرد خود را برای پرسنل اورژانس بازسازی کنیم. اورژانس مجهز به درمانگر اورژانس نیست، اما شاید باید باشد. یا شاید کارکنان باید در آموزش خود درباره بیماری های روانپزشکی، از جمله تنش زدایی از فاجعه که اغلب در محیط های درمانی دیده می شود. بیشتر بیاموزند. و به عنوان یک موضوع استاندارد حرفه ای، شاید بیماران باید خود را با روش های بهتری برای برقراری ارتباط با نیازهای خود در محیط اورژانس تجهیز کنند. (اگرچه انجام این کار زمانی که فرد کاملاً آگاه نیست اغلب دشوار است).

در هر صورت، برخی اقدامات میانجی باید برای اطمینان از ایمنی بیماران و پرسنل انجام شود. تا اعتماد شکسته نشود و مراقبت ها به طور موثر انجام شود. قبل از اینکه بفهمیم اتاق اورژانس چگونه می تواند به بیماران ما خدمات دهد، باید از همه راه ها ارتباط برقرار شود.

نوشته ای از کلینیک آنلاین

Therapy Center

02188015978

09334946711