همه والدین از کودکان خود می خواهند کارهایی انجام دهند و کودکان نیز یاد می گیرند به طور مناسب پاسخگوی خواسته های پدر و مادرشان باشند.
دستورهای آغاز کننده تقاصاهایی است که کودک را ملزم می کند کاری را شروع کند مانند : ” بیا شام بخور”!، “شروع کن مشق هایت را بنویس” .
دستورهای پایان دهنده دستورهایی است که در آن کودک باید به کاری که در حال انجام دادنش است پایان دهد مانند : ” دم پیشی را نکش ” و اغلب به دنبالش دستوری آغاز کننده می آید )پیشی را این طوری ناز نکن).
والدینی که فرزندانی بسیار نافرمان دارند آنان را یکدنده، لجباز، خودخواه و خودرای می دانند، بنابراین درگیری های زیادی بین والدین و این قبیل کودکان وجود دارد.
برخی از این مشکلات برخاسته از نحوه دستور دادن والدین است. تعداد بسیار کمی به دقت به این مساله توجه دارند که زمان، نوع تقاضا و روش بیان بیان آن ممکن است بر رفتار کودکان تاثیر بگذارد.