روان نیوز

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين اثر بخشي درمان شناختي- رفتاري به شيوه گروهي بر افسردگي و اضطراب بيماران زن مبتلا به آسم شهر اصفهان بود. بدين منظور 28 بيمار مبتلا به آسم بصورت تصادفي خوشه اي از مراکز درماني شهر اصفهان انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. اين دو گروه در مرحله پيش آزمون با استفاده از زير مقياس هاي اضطراب و افسردگي آزمون SCL-90-R مورد ارزيابي واقع شدند. سپس گروه آزمايش طي هشت جلسه هفتگي تحت درمان شناختي- رفتاري به شيوه گروهي قرار گرفت و گروه گواه هيچگونه مداخله روانشناختي دريافت نکرد. در پايان هشت جلسه درماني، دو گروه آزمايش و گواه در مرحله پس آزمون بار ديگر توسط زير مقياس هاي اضطراب و افسردگي آزمون SCL-90-R مورد ارزيابي قرار گرفتند. همچنين زير مقياس عملکرد تنفسي از پرسشنامه کيفيت زندگي بيماران مبتلا به آسم (AQLQ)، به منظور بررسي تاثير احتمالي ميزان اضطراب و افسردگي بر علائم و نشانه هاي اين بيماري، توسط گروه هاي گواه و آزمايش قبل و بعد از مداخله درماني تکميل گرديد. نتايج حاصل تحليل کوواريانس نشان داد که ميانگين نمرات اضطراب و افسردگي گروه آزمايش، در مرحله پس آزمون به ميزان معناداري نسبت به گروه گواه کاهش پيدا کرده است (P<0.05). همچنين ميانگين نمرات عملکرد تنفسي گروه آزمايش در مرحله پس آزمون به ميزان معناداري نسبت به گروه گواه افزايش يافته است (P<0.05). بر اساس يافته هاي فوق مي توان گفت درمان شناختي- رفتاري به شيوه گروهي مي تواند به عنوان يک درمان مفيد جهت بهبود اختلالات رواني همراه با بيماري آسم و عملکرد تنفسي (علائم و نشانه ها) به کار گرفته شود.